شرط ضمن عقد به این معنا است که طرفین یک قرارداد در ضمن آن قرارداد با یکدیگر توافقی می کنند، که تابع عقد اصلی است و مستقل نمی باشد.

تبعیت شروط ضمن عقد از عقد اصلی نتایجی به دنبال دارد:

1. در صورتی که عقد اصلی از طریق یکی از موارد انفساخ، فسخ یا اقاله منحل شود شروط ضمن عقد هم به طبع آن منحل می شود.
2. در صورتی که عقد اصلی باطل بوده شروط ضمن عقد هم بلااثر است.
3. باطل بودن شروط ضمن عقد تاثیری بر صحت عقد اصلی نمی گذارد مگر جای که قانون گذار تصریح کرده باشد که باطل بودن شروط ضمن عقد خود عقد را نیز باطل می کند.
4. هیچ کدام از طرفین عقد نمی توانند پیش از به هم زدن عقد اصلی و بدون رضایت طرف دیگر شرط را فسخ کند.

مطابق ماده 234  قانون مدنی شروط ضمن عقد سه نوع است:

1. شرط صفت: شرطی که در آن راجع به کیفیت و کمیت معامله ذکر شده باشد.
2. شرط فعل: شرطی که انجام یا عدم انجام امری بر یکی از طرفین معامله یا شخص ثالثی شرط شده باشد.

شرط نتیجه: شرطی که تحقق امری در خارج شرط شود.